Таңертең балконға бір уыс тары шашып тастап, іш жақтан қарап тұрдым.
Әуелі бір шымшық келіп қонды да, тарыларды абайлап шұқып көрді. Көрді де, шыр-пыр болып шықылықтап, өзінің туыстарын шақыра бастады.
Балкон лезде шымшықтарға толып кетті.
«Өле жегенше, бөле же» деген осы.
Ал айталық, адамдардан әлдекім бір сандық алтын тауып алса, шымшық сияқты өз жақындарын айқайлап шақырып алып, бөлісер ме еді?
Бұл жөнінде марқұм Оралхан Бөкейдің бір әдемі әңгімесі бар еді. … Кәдімгі дуана «Аллауху ах!» деп келе жатып, жолда бір дорба алтын тауып алады. Олжа тапқанын жұртқа жарияламақ болып:
– Уа, жарандар! – деп айқайлайды.
Ұдайы айқайлап жүретін дуананың бұл айқайына ешкім назар аудара қоймайды. Сонда ол ішінен сыбырлап:
– Алтын тауып алдым! – депті.
Күнәдан пәк болды.
Жалған дүниеде мұндай да алдампаздық болады.
