Таңертең емхананың алдына шығып, аяқ-қолымды ербеңдетіп, зарядка жасап тұр едім, қасыма домалаңдаған кішкентай кемпір келді:
– Дұрыс. Қимылда! – деді.
Танитын сияқтымын. Шырамытамын. Жыға танымадым. Өзі ашық, әңгімешіл екен. Кезінде Совнаркомның орынбасары болғанын сездіртті.
Сонда барып есіме түсе кетті: Зәуре Садуақасқызы Омарова.
– Аяғым ауырады. Жас кезімде сонау Днепрдің суын кештім. Қарағанды шахталарының астына түстім… – деп қолындағы таяғымен сирақтарын түрткілеп қойды.
Сенің “Даттарыңды” Камалға жазған хаттарыңды қалдырмай оқимын. Тұрар Рысқұлов туралы жазған романыңды түгел оқыдым, – деді.
Ал қазіргі бастықтар оқымайды.
Бір кем дүние.
