Жаңғақтың қабығы қатты…
Жаңғақ ағашын әдетте қарт кісілер тігеді. Жастар отырғызбайды. Ырым солай.
Жаңғақ ағашын отырғызып жатқан қарт кісіден біреу:
– Оу, оны несіне отырғызасыз? Енді елу жылдан кейін жеміс береді екен. Оны бәрібір сіз жемейсіз ғой, – депті.
Қария кісінің жауабы:
– Бұдан жүз жыл бұрын өткендер тігіп кеткен жаңғақтың жемісін жеп жүрмін ғой. Енді елу жылдан кейін немере, шөберелеріме керек емес пе?! – деген екен.
Ал енді жаңғақтың қабығы қатты, дәнегі тәтті ғой.
Кейбіреулер немере, шөберелері тұрмақ, жалғыз-жарым баладан басқа ұрпақ көрмейді. Онда болашақ бар ма? Оның өз қамын ойлаған өгізден несі артық?
Бір кем дүние.
