Қазақ республикасындағы қазіргі таңда ең зәру мәселелердің ең біріншісі демография деп мойындаған жөн.
Біз күнбе-күнгі тіршілік қамымен әуреміз. Ол қажет. Бұл бүгінгі күннің қамы.
Ал, ертең не боларына көз салсақ, көңілмен болжасақ жағдай қандай болмақ?
Ұлан-байтақ Қазақстанда небәрі 15 миллион халық тұрады. Оның 8 миллионы қазақтар деп жүрміз.
Халқымыздың өсімі тым төмен. Бала туу мөлшері осылай кете берсе, алдағы 10-20 жылда қазақ саны кеми бермек.
Бір кезде қазақ ауылында әр отбасында 10-12 бала тапқан “Алтын алқалы” аналар көп болды. Олардың тізімі ұдайы баспасөз беттерінде жарияланып тұрды.
Қазір ондай оң тізімдер көрінбей кетіпті.
Ал, дүниеде жері бай, кені бай елге ие өз елінен табылмаса, жат жұрттықтардан табыла кететіні ежелден белгілі.
Сонда демография ашаршылығынан қалай құтыламыз?
Әрине, әр мемлекет өзінің көрпесіне қарай көсіледі.
Халықтың әлеуметтік күн көрісі мәз емес екені бесенеден белгілі. Мемлекеттің тақыр кедейлігінен емес, жемқорлардың тойымсыз жемсауына түсіп кеткендіктен.
Жемқорлық, парақорлық жалпақ тілмен айтқанда, коррупция залалы халық өсіміне, ұлт өсіміне Голощекин ашаршылығынан кем түскен жоқ сияқты.
Рас, мұның бәрі таяудағы өткен шақ. Бірақ әлі түзеле қойған жоқ.
Дегенмен, қанша талапайға түскенмен, экономика біршама түзеле бастады.
Ендеше мемлекет ендігі жерде демографияны да мықтап ойлайтын мезгілі жетті.
Қазір әйелдер зейнетке 58 жаста шығады. Ол қай уақытта бала туып, қай уақытта оны өсіріп, тәрбиелей алады?
Ендеше 4-5 бала тапқан ананы еңбектен босатып, зейнетақысын берекелі етіп төлеу керек. Әр балаға жарытып жәрдемақы беру қажет.
Бұл өте жауапты, тағдыршеш проблеманы Парламент, Президент мықтап қолға алсын.
Әйтпесе, орасан кем дүние осы болады.
